Sinds de oprichting van de reddingsmaatschappijen in de negentiende eeuw, worden schipbreukelingen door een toegewijde organisatie de helpende hand geboden. Maar is het juist te veronderstellen dat schipbreukelingen voor die tijd aan hun lot werden overgelaten?
Al vanaf de achttiende eeuw komt er meer aandacht voor het redden van mensen. Dankzij nieuwe regelgeving en wetenschappelijke publicaties groeit de kennis over hoe men een drenkeling snel en veilig aan wal kan krijgen. Maar waren de omstanders aan de kust – dichtbij de plek waar de meeste scheepsrampen zich voltrokken – ook bekend met de nieuwe inzichten?
Aan de hand van een aantal scheepsrampen op de rede rondom Texel, een belangrijk handelsknooppunt in de achttiende eeuw, wordt in dit boek onderzocht wat men werkelijk wist van verdrinkingspreventie. Hoe verliepen de reddingen van de schipbreukelingen? Wie waren erbij betrokken? Wat gebeurde er met de verdronkenen en was er zorg voor de nabestaanden? Redden op de rede biedt een heldere en boeiende kijk op het reddingswezen in de Waddenzee voordat het zijn georganiseerde vorm kreeg.