Opeenvolgende generaties feministen lijken met elkaar te moeten wedijveren om maatschappelijke impact, met ‘moedermoord’ op weg naar erkenning tot gevolg. Zodoende kent het feminisme verschillende ‘golven’, die voortgestuwd zouden worden door verschillende politieke agenda’s. Een dergelijke benadering belast nieuwere generaties feministen met de geforceerde opdracht om telkens weer nieuwe ‘golven’ te ontketenen. Tegen de golven in wil juist ruimte bieden aan intergenerationele continuïteit en solidariteit door middel van interviews met vertegenwoordigers van verschillende generaties feministen die zich voor vergelijkbare strijdpunten hebben ingezet. Feministische kwesties zijn zelden radicaal nieuw. De erfenissen van vorige generaties moeten beschikbaar blijven als inspiratiebronnen voor de vormgeving van het heden en de nabije toekomst.