In Witte onschuld onderzoekt Gloria Wekker een centrale paradox in de Nederlandse samenleving: de passie en agressie die ras oproept, terwijl het bestaan van ras en racisme tegelijkertijd in alle toonaarden wordt ontkend. In haar verkenning van het dominante zelfbeeld van de witte Nederlander is het ‘culturele archief’ een leidend concept: de diep ingesleten attitudes en emoties die racisme in stand houden en hun oorsprong kennen in het koloniale verleden.

In een nieuw uitgebreid voorwoord kijkt Gloria Wekker terug op het jaar 2020, in meerdere opzichten een annus horribilis, en komt zij uit op vier nieuwe paradoxen, aanvullend op de vier tegenstellingen die zij al noemde in de oorspronkelijke inleiding van Witte onschuld.